#arter etiketiyle paylaşılan Instagram fotoğraflarının tek bir yerde toplanmasıyla oluşturulan dijital arşiv ve onun yaşam alanı.
Sosyal medyayı arşivlemek üzerinde uzun zamandır düşündüğüm bir konu. Özellikle de müzelerin bunu nasıl kullanabilecekleri. Tam da bu sebeple Arter’in Instagram arşivi girişimini görünce heyecanlandım.
Arşivin mantığı basit, #arteretiketiyle paylaşılan Instagram fotoğraflarını tek bir yerde topluyor. Yani ne etiket açısından ne de altyapı açısından yeni bir şey yok. Ancak böyle bir şeye neden ihtiyaç duyulduğu önemli. Bu platformu nasıl kullanacakları. Yani bu fotoğraflar bir köşede kendi kendilerine birikmeyecekler muhtemelen. Bir yaşam alanı olacak onların da.
Hızlıca göz attığımda mekânda sergilenen bazı işlerle/nesnelerle daha çok karşılaştığımı fark ettim. Neden insanlar bu kareleri paylaşma isteğine daha çok sahip olmuş olabilirler? Buradan bir araştırma konusu, bir ziyaretçi pratikleri ölçümü çıkartılabilir mi? Sergi değerlendirmesi yapılabilir mi ya da? İnsanların en beğendiklerini paylaştıklarını düşünebilir miyiz? Yoksa aşina oldukları mı?
Artergram’ın yürütücülüğüne dair de sorularım var tabii. İçerik kontrolü örneğin. Ne kadar sık yapılıyor; yeni bir içerik eklendiğinde uyarı geliyor mu yoksa manual kontrol mü? Kimin sorumluluğunda ve en önemlisi nasıl bir yaşam planı var bu platformun?
Bu öğlen ne yiyelim?
Gündelik hayatımızın en sıradan sorusu belki de, ama bir yaşam pratiğinin de en temel göstergesi. NYC Şehir Kütüphanesi, Haziran 2012 – Şubat 2013 tarihleri arasında düzenlediği, New York’ta Öğle Yemeği (Lunch Hour NYC) başlıklı sergiyle, kentin öğle yemeği stereotiplerini ortaya çıkartıyor. Serginin en heyecanlandırıcı tasarımlarından biri de internet sitesi. Zaman ve mekan sınırlarının ortadan kaldırıldığı online sergi tasarımıyla New Yorkluların öğle yemeği tercihlerini her zaman keşfetmek mümkün.
”New York’ta her şey başka yerlere göre farklı yapılıyor – fakat yemek farklılıkları diğer bütün beşeri ekonomi kollarındaki farklılıklardan daha çarpıcı.” – George Foster, New York in Slices, 1849
Elma ile sembolleşen bir şehrin yemek kültürü üzerine düzenlediği sergi birçok kent müzesinin irdelemeye çalıştığı konuları mercek altına alıyor; Hangi yemek kültürü, şehirde ne zaman ortaya çıktı? Göçmenlerin yanlarında getirdikleri yemek tarifleri, zenginlerin tercihleri, yoksullar için düzenlenen yardımlar…
Şehrin yemek kültürü hikayesini anlatmanın yanı sıra, NYPL tarafından, sergiye paralel bir dizi etkinlik de düzenlenmiş; öğle yemeği saatinde Bryant Park’a gelen yemek kamyonu, gençlere yönelik yaz yemek kursları ve sergiye özel hazırlanan ve tamamen yemek kültürü üzerine metin, görsel paylaşımında bulunan Tumblr ve Twitter sayfaları…
”Hem aklınızı, hem karnınızı doyurun” – Bryant Park ve New York Şehri Yemek Kamyonu Birliği ile yapılan işbirliğiyle serginin gündelik hayatın bir parçası haline gelmesi sağlanmış. Pazartesi’nden Cuma’ya 11:00 – 15:00 saatleri arasında bir yemek kamyonu Bryant Park’ta sadece bu sergiye özel yemek satışı yapmış. Hem de her gün farklı bir kamyon, farklı bir mönüyle. Satışlardan elde edilen paranın bir kısmının NYPL’ye aktarıldığı düşünüldüğünde, ufak boyutlu bir fon geliştirme projesinin de başarıldığı söylenebilir.
Gençlere yönelik yemek kurslarıyla müzenin, yemek kültürünü gelecek nesillere taşımayı amaçladığı açıkça görülebiliyorken, bu amaçla planlanan asıl çarpıcı proje yemek projelerinin tercüme edilmesi:Mönüde ne var? 1840’tan bugüne gelen geniş bir yemek mönüsü koleksiyonuna sahip olan NYPL, Nisan 2011’de başlayan bu proje ile birlikte araştırmacıların bütün detaylı sorularını yanıtlamayı amaçlıyor. Tarihçiler, akademisyenler, roman yazarları, şefler ve yemek kültürü meraklılarının farklı dönemlere ait fiyatlandırma, yemekler, yemeklerin düzenlenmesi vb. detaylı soruların peşine düşüyorlar. Arşivlerini dijitale aktarıp, tercümede gönüllülerden yardım isteyen NYPL, bugün 390,000’den fazla tekil yemeği internet ortamında meraklısına sunuyor. Bugün ne pişirsem? sorusunu bile ortadan kaldırabilecek bu çalışmanın sadece akademik çevreyi ve araştırmacıları heyecanlandırmadığı kesin.
Sergi tasarımında, planan yan etkinliklerle birlikte iletişim modelinin de detaylı olarak düşünüldüğü açıkça görülebiliyor. Şüphesiz sosyal medya da unutulmamış. Tumblr ve Twitter sayfalarında sadece yemek üzerine yapılan paylaşımlarla hem serginin sürekli olarak hatırlatılması sağlanmış, hem de yemek kültürü üzerine Web 2.0 dünyasına dair bir arşiv oluşturulmuş. Sergi izleyicilerini kendi öğle yemeklerinin fotoğraflarını çekmeye ve Tumblr sayfasında paylaşmaya davet eden NYPL, bugün sosyal medyanın önemli paylaşım akımlarından birine dair kanalı da oldukça akıllıca bir şekilde iletişim modeline eklemiş. Sosyal medya kullanıcıları arasında yemek fotoğrafı paylaşımı o kadar yaygın bir tavır ki sonunda kendi adını bile oluşturdu; Yemek pornosu (Foodpornography). Bu konuya dair birçok farklı araştırmanın, makalenin olduğu günümüzde yemek kültürü üzerine sergi düzenleyip, onu eklememek büyük eksiklik olurdu.
İkonik NYC yemeklerini keşfetmek ve kendi öğle yemeği tercihlerinizi NYC stereotipleriyle karşılaştırmak için sergiyi buradan ziyaret edebilirsiniz.
#beListerda museumbuzzy listelerine müzecilik bloglarıyla devam edelim… Elbette daha fazlası var, aklıma ilk gelenleri hızlı hızlı listeledim. İleride güncellenecek, eklemeler yapılacak, şüphesiz.
Sitenin henüz link verme özelliği çalışmadığı için blog adreslerini kopyala+yapıştır yapmak gerekecek. Listenin kuru kuru görünmemesi için biraz müze fotoğrafları arşivimden süsledim. (Üşenmeseydim de blogların site görsellerini alsaydım aslında. Kısmet işte hep bunlar.)
Geçtiğimiz yaz, PUNK: Chaos to Couture sergisini (9 Mayıs-14 Ağustos 2013) Metropolitan Müzesi’nde gezme şansım olmuştu ve bir dönemin asi ruhunun müze duvarları içinde kabul görmesini etkileyici bulmuştum. Sergi salonunda görüntü almak yasaktı, ama tabii ki müze detaylı yayınlarıyla bu durumun telafisini sunuyor.
Sergide dönemin ruhu yerleştirmelerle anlatılırken, hauture couture dünyasının bilinen isimlerinin PUNK kültürünü yansıtan moda tasarımlarına yer verilmiş.
Küratör Andrew Bolton, aşağıdaki videoda, serginin ortaya çıkış sürecini ve hedeflerini anlatıyor; Punk kültürü “do-it-yourself” (kendin yap) konseptiyle, hauture couture “made-to-measure” (ısmarlama yapılmış elbise) konsepti arasındaki ilişkiyi tartışıyor.
Last year, I had chance to visit PUNK: Chaos to Couture exhibition (May 9–August 14, 2013) at the Metropolitan Museum and the displayment of the disobedient spirit of an epoch was really stunning. In exhibition halls, taking photo was not allowed, but the museum, through posting diversified photo galleries and videos, recompenses this lack.
The spirit of the epoch was visualized through installations, and well known haute couture designers’s figures are hosted.
Here, curator Andrew Bolton talks us about the exhibition background and discusses the relationship between the punk concept of “do-it-yourself” and the couture concept of “made-to-measure.”
#beListeradından da anlaşılacağı üzere listeler oluşturabildiğiniz bir internet sitesi. Uzun zamandır aklımda vardı burada listeler hazırlamak ve sonunda başladım.
İlk listemi de içinde müzeoloji geçen TEDtalk konuşmalarından (Türkçe altyazılı) küçük bir seçki ile yaptım:
It was the summer of 2015, and I had to apply for a Canadian tourist visa to attend the annual conference of my doctoral colloquium hosted in Toronto. After a short research, I found out that the nearest Canadian embassy for visa applications to Berlin was in Vienna. A personal application was not required. So, I went to the colloquium secretary and asked for an extra budget for sending my passport to Vienna with insurance. They were confused. They didn’t understand why I didn’t want to travel to apply in person. My answer was clear: “I have a passport from the Republic of Turkey. The European borders are open. Thousands of people have been walking from the Middle East, crossing over Turkey, Hungary, and Vienna. Some of them are trying to reach their families here in Germany. They have been constantly attacked and beaten by the local forces. I can go to Vienna, but I can’t come back to Berlin without my German residence permit, and it’s just a sticker on my passport.”
If you have the White European privileges given by birth, you can easily avoid any social causes against human rights until someone pulls your head up and turns it over to the point. It is what happened after the war started in Ukrania. Media coverage was all about how Germany was threatened by the war, especially Russian nuclear weapons, and how badly Germany’s military budget was low in developing a protection shield against atomic attacks. The war maps have been constantly updated with alarming: “The war is x km away from Germany!” For a society that is still suffering from WWII, it’s traumatizing. A war in faraway geographies is “bad,” but a war in Europe is frightening. Thousands of people arriving in Germany seeking a refugee shelter should be “regulated,” but the Ukrainian refugees are more than welcome. Hence, the difference between the current migration politics toward non-European and Ukrainian refugees in Germany is noticeable today.
@ecartan
This photo, taken in Berlin at Tempelhof SBahn Station on May 11th, 2022, displays the blatant racist discrimination against diverse refugee communities in Germany. In rough translation, it says, “Join the employer Land Berlin now and offer services for refugees from Ukraine.” #facepalm
Many people who have fled war and destruction from Ukraine are seeking protection and a safe place to stay in Berlin. Often, the people, including many children and young people, lack the most basic necessities upon their arrival, such as shelter, medical care or financial support. Language barriers also make it difficult for refugees to arrive in our city and to organize further assistance. In this situation, the employees of the State of Berlin stand by the side of the refugees from Ukraine with energetic and professional support and are the first point of contact for the granting of state benefits.
You too can play a valuable role for the common good and contribute your expertise and commitment to the care of the refugees from Ukraine: The state of Berlin offers numerous entry-level opportunities to work in administrative services, for social workers, doctors, interpreters and other professional groups – together we can make arrivals possible!
The official website of Berlin, which was quoted above, highlights the call as follows: “Enabling Arrivals Together” (Gemeinsam Ankommen ermöglichen). It’s great, let’s do it! But why are you only calling out the Ukrainian refugees’ struggles? Why are we only talking about the war in Ukrania but not the Middle East or Africa? Why are we only talking about the participation of the refugees escaping from the war in Ukrania? At the same time, it is very well known that there are zillions of different reasons to apply for refugee status in Germany? For instance, I couldn’t help but wonder: Why are we not talking about sufficient protection and participation of all those subject to gender-based violence both in their home countries and on the migration road, as well as in Germany?
The Berlin government’s call to employers to hire more Ukrainian refugees to benefit from certain financial privileges undoubtedly facilitates racist discrimination in the job market. It has already been very well known that non-german, non-European and non-western names are discriminated against in job applications. They have a “legal reason” for being a racist now; they are just following their state’s migration policy. #ThanksButNo
Last yearI had a chance to meet a group of refugee women who arrived in Germany from the Middle East by walking for three weeks long. It was a book-reading event. The book was published following a writing workshop conducted with refugee women from various geographies. They wrote poems. They were emotional and striking poems. Voices were shaking and tears were dropping… After the reading session, we talked about our migration experiences. These women had no chance given to learn german properly. Their diplomas were not recognized in Germany; hence, they were forced to work in low-paid and precarious jobs – a.k.a in no german required jobs. If the German authorities qualified their certificates, they would have been given free german courses to a certain level. Some women, especially young girls who had not yet completed their education in their hometown before the war started, may not be able to present any certificates. In that case, they are asked to go to their state embassies in Germany to collect their missing documents. #ThanksForRetraumatising
Therefore, the first photo above clearly presents the hypocritical migration policies in Germany. In the summer of 2015, the media coverage was all about the number of newcomers. “How long will the borders stay open?” was a hidden way of asking, “How many refugees will we host?” The German government back then assured the public that they had control. They had – a.k.a. the EU-Turkey deal. “The ‘EU-Turkey deal’ is the term often used to describe the ‘statement of cooperation’ between EU states and the Turkish Government, which was signed in March 2016.” According to the EU-Refugee Pact, Turkey would take any measures necessary to stop people traveling irregularly from Turkey to the EU in exchange for a €6 billion EU budget to improve the humanitarian situation refugees face in the country. #WellThoughtThanks In real life, thousands of families fell apart. Even though they had migrant and refugee rights to apply for family reunification in Germany, Turkey is perceived as a safe country, and applications are not validated. Seriously? Still? Even after the government in Turkey decided to withdraw from the Istanbul Convention and while racism is in daily country life constantly increasing? It’s not a question to Turkey but to the EU-states – it’s a question that EU-states should answer, especially, concerning those suffering under the unhumanitarian conditions in Greece?
Since Turkey has not been accepting returns for the past two years, people deemed ‘inadmissible’ have been stuck in Greece in a legal limbo: they have no access to asylum or documents indicating their legal status, and no right to housing, cash assistance, work, or catering services in the camps they reside in.
What does it all mean to museology? The racism and gender-based violence in the german migration politics against marginalized communities should also be made visible in arts and culture– not only in Germany but Europewide. It could be achieved via exhibitions, events, publications, and collaborations. Additionally, the migrant and refugee artists, curators, and museum professionals should be mainly supported by offering specific job and residency vacancies. More importantly, the present should be documented. The current conditions, experiences, and stories of migrants and refugees, especially those identified with marginalized communities, should be collected and enriched with still and moving-image materials. Arts and culture institutions can usually not present sufficient resources for the field study, such as for interviewing people. Still, various NGOs have direct contact with the people concerned. Volunteers (supported with symbolic honorarium) could be engaged to work with NGOs to collect first-hand data for the examination of museum professionals. In the face of forced migration, it’s also crucial not to avoid injustice in migration and gender politics of arts and culture industries. #DecolonizeMuseums Therefore, developing particular migration and gender policies in archives, museums, and art market is not a luxury but a requirement.
Metropolitan Müzesi’nden kötü haber! Bilindiği üzere ziyaretçiler müzeye girerken bilet yerine yakaya kolayca iliştirilen düğmelerden alıyorlar. Ya da alıyorlardı demeliyiz. Çünkü Met biletleme politikasını değiştirdi ve artık ziyaretçiler içeriye etiketle girebilecekler. Ah o koleksiyonu yapılamayan yapıştırmalar… Beğenmedim!
Bad news from the Met! As it’s widely know, visitors get buttons in the Met, instead of museum tickets. Indeed we should say, they used to get. Because the Met changed their admission policy and from now on, visitors will be allowed to enter the museum with a sticker. Oh those uncollectible stickers… Dislike!
“the hidden power of NYC’s everyday objects!”
Neyse ki Ji Eon Kang 1997’de bu düğmelerden bir elbise üretmiş ve müze de onu koleksiyonuna almış. Böylece düğmeler sadece hatıralarda yaşamayacak. Hack the Met ekibinin günün anlam ve önemine dair üzüntülerini belirtirken paylaştıkları bu sanat eserini aşağıda görebilirsiniz.
Fortunately, Ji Eon Kang designed a dress inspired by the Met buttons and the museum included this design to their collection. So the buttons are saved from living only in our memories. Hack the Met team shared this art work to express their grief.
“Günlük giriş düğmelerinin paradoxu, belli bir zamanı olmayan sanata sınırlı giriş sağlaması.”
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
