“Creativity” is one of those grab-bag terms, like “happiness” and “love,” that can mean so many things it runs the risk of meaning nothing at all. And yet some of history’s greatest minds have attempted to capture, explain, describe, itemize, and dissect the nature of creativity. After similar omnibi of cultural icons’ most beautiful and articulate definitions of art, of science, and of love, here comes one of creativity. –Brain Pickings
A few weeks ago, I presented a part of my doctoral research at our graduate school’s, Center for Metropolitan Studies, annual conference in Berlin. Instead of talking only about theoretical framework (nor preliminary notes of my on-going field study), I aimed to display recent political cases from Turkey in order to highlight the importance of archiving born digital materials. The idea was to show some footages. In other words, during my talk, I screened short clips from three activist videos as supporting examples of my arguments. It was clear that images would talk better than I do. Indeed, they did. It was obvious in the audience’s reaction both during and after my talk. Now, I’m thinking about publishing it. But my concern is not finding the most suitable academic platform. (My research project is not there yet.) Actually, I’ve been questioning, how can I receive feedback about my talks/papers which include moving image? Especially, when image is the object, not a reference.
I’m aware that one of the most common ways to include moving image is narration. Author describes the environment, atmosphere, people, emotions, talks, etc. S/he mostly tries to benefit from the power of literature. But, seriously, today? Aren’t we in the age of digital publishing?
At this point, digital humanities appears in my mind with its huge discussion on knowledge production in digital: Social Reading. Writing-and-Sharing. Blogging-and-Social Media. Fresh New Ideas-and-On-going Discussions. Reproducing-and-Re-sharing-and-Re-discussing. Yes, this is academia. And social reading on the Internet facilitates reaching more people, especially people that you haven’t met in person yet, and collecting diversified-interdisciplinary-comments. It definitely enhances your research. Because it is beyond sending a paper to a particular email list, and hope getting some responses. Plus, emailing keeps discussion one-to-one. Social reading steers the community discussion. This is what I’m actually looking for my talks/papers: Hearing some comments. So, my new question is, how can I make this happen?
After having this question in my mind for the last few weeks by reviewing various online magazines, platforms, and blogs, I have decided to add a new category to my blog, urbanbuzzy, and post my questions about my doctoral research. -Stay tuned!-
Please, come join me, and leave your comments. Any contribution would be appreciated.
ICOM (International Council of Museums) konferansları, uluslararası bir meslek örgütünün üye toplantılarından ziyade, müzecilik dünyasının UN zirvesi. Bilmeyenlere hatırlatalım, müze tanımı bu konferanslardaki çalışmalarla güncellenip yenilendi, daha ne olsun! Konferans sunumlarına paralel ilerleyen ICOM çalışma gruplarında, dünyanın farklı coğrafyalarından meslektaşlar müzeciliğin belli temaları etrafında birlikte fikir geliştiriyorlar. Peki, bu toplantılara kimler katılıyor? Ya da doğru soru: ICOM konferansına herkes katılabilir mi?
Teoride, evet. Üstelilk katılım için ICOM üyelik şartı da yok. Sadece bedelini ödemeniz gerekiyor. Burada görüldüğü üzere, ICOM 2022 kayıt ücretlerinde üyeler ve “diğerleri” arasında belirgin bir ekonomik hiyerarşi var. Hele de bilet erkenden alınmazsa, üye olmayanlar için ICOM konferansının bedeli iki katına yaklaşıyor. Üyelere uygulanan indirimin sebebi basit: Meslektaşlarımızı, ICOM’a üye olmak konusunda özendirelim lütfen. Tabii, hemen efendim. Peki, kimler ICOM’a üye olabilir?
ICOM – Become a member
If you are a museum professional or your museum is an institution recognised by ICOM, and you respect the ICOM Code of Ethics for Museums, you can become an ICOM member.
Burada belirtildiği üzere, ICOM’a üyelik dört kategoriye ayrılmış: Eğer 1) bir müzede çalışıyorsanız ya da bir müzeden emekli olduysanız ya da mesleğiniz müzelere servis sağlamaksa bireysel üye; 2) bir müzeyi veya müze tanımına uyan başka bir kurumu temsil ediyorsanız kurumsal üye; 3) müze ile ilgili bir akademik programa kayıtlıysanız öğrenci üye; 4) Müzelere olan ilginizden dolayı siz veya kurumunuz ICOM’a hem mali hem de başka türlü önemli yardım sağlıyorsanız destekleyici üye olabilirsiniz. İşin rengi burada biraz değişmeye başlıyor.
Öncelikle, ICOM üyelik başvuruları ülke bazında yapılıyor. Eğer ülkede ICOM temsilciliği bulunmuyorsa ICOM Genel Sekreterliği başvuruyla ilgileniyor. Ya da ICOM üyelik başvurusunda bir sıkıntı yaşanırsa. Ne gibi sıkıntılar? Örneğin, yaptığınız işin ICOM ülke yönetimi tarafından müzecilik faaliyetleri çerçevesinde tanımlanmaması ve üyelik başvurunuzun reddedilmesi. (Bildiğimiz bir prosedür: Lütfen önce iç hukuk yollarını tüketiniz.) Ya da vatandaşı olduğunuz ülke ile ikamet ettiğiniz ve dolayısıyla müzecilik faaliyeti gösterdiğiniz ülke aynı olmayıp başvuru merkeziniz karışınca. Başvurular gibi üyelik aidatları da ICOM ülke yönetimine bırakıldığı için her üyelik kategorisi her ülkede farklı ücretlendirilmiş. Anlaşılan o ki burada ülke ekonomilerinin oynadığı rol belirleyici. Örneğin, ICOM öğrenci üyeliği ABD‘de 60$, Bulgaristan‘da 20€. Peki, ABD’de müzecilik okuyan öğrenciler gerçekten Bulgaristan’da okuyanlardan yaklaşık olarak 3 kat daha fazla gelire mi sahip yoksa bu ücretlendirme ABD’deki büyük kurumsal müzelerin bütçeleri göz önüne alınarak mı hesaplanmış? Buyrun eşit erişim hakkı tartışmasına.
@ecartan, Potsdam
ICOM Genel Sekreterliği’nin ön gördüğü ekonomik belirleyici unsur, gayrisafi millî hasılalarına göre ülkelerin sınıflandırılması ve ICOM konferans kayıtlarının da bu ülke sınıflarına göre ekonomik hiyerarşi göstermesi. ICOM ülke sınıflandırması 2022 tabelasına bakmak hem kendi başına oldukça ilginç hem de genel ülke ekonomisine göre hazırlanan ücret tabelası başlı başına problemli. Nasreddin Hoca olsa sorardı: Öğrencilerin farklı ülkelerde aynı gelire sahip olmayacağına inanıyorsunuz da farklı ülkelerde faaliyet gösteren müze çalışanlarının eşit gelire sahip olmadığına neden inanmıyorsunuz? Üstelik, ücretlendirmeler birçok ICOM ülke yönetiminde bile henüz standartlaştırılamamışken.
Örneğin, ilk grupta (GSMH > 34,800€), beklendiği üzere, ABD, Birleşik Krallık, Avusturalya ve AB ülkeleri yer alıyor. Bir de Brunei Sultanlığı, Ekvator Ginesi, Kuveyt, Umman, Katar, Kore Cumhuriyeti, Suudi Arabistan ve Singapur gibi Batı coğrafyası dışı ülkeler. Bilmediğimden soruyorum, gerçekten GSMH paylarına bakıldığında da bu ülkelerde müzecilik faaliyetlerinin eşit yürütüldüğü söylenebilir mi? Ya da müzecilik iş pazarları hakkında nasıl bir ekonomik eşitlikten bahsedilebilir ki ICOM konferans kaydı için farklı ekonomilerde faaliyet gösterenlerin eşit katılım ücreti ödemeleri bekleniyor? İnsan merak ediyor, serbest çalışan küratörler, tasarımcılar, sanat eleştirmenleri, mimarlar ve müzebilimi çalışan sosyal bilimciler bu homojenleştirilen ekonominin tam olarak neresine düşüyor? Ya da sanatçılar doğrudan öznesi oldukları müzelerin geleceği hakkında nasıl bir söz hakkına sahip?
Yukarıda alıntılanan ICOM üyelik tanımı esnek görünse de başvurular için muğlak. Çünkü asıl mevzu belirsiz: Müzeci / müze çalışanı kime denir? Eğer bir müzede ya da ICOM tarafından tanınan bir kurumda çalışmıyorsanız başvuruda hangi evrakları göstereceksiniz? Kestiğiniz son faturayı mı yoksa başlayacağınız yeni projeyi mi? (Müzecilik okumayan ancak müzebilimi üzerine kariyerini ilerletmek isteyen öğrenciler lütfen biraz sabretsin, kadrolar boşalsın, önlerinde bekleyenler yılıp kenara çekilsin, belki sıra onlara da gelir.)
Geçenlerde, mesleki bir buluşmada bahsi geçtiğinden beri düşünüyorum; 20-28 Ağustos tarihleri arasında Prag’da yapılacak ICOM 2022‘ye katılabilmek bazı müzeciler için ekonomik bir soru işareti, ancak bu hiçbir üyenin tekil sorunu değil – çünkü sistem. Kaç kurum salgın ve savaş sonrası dalgalı bulutlu seyreden global ekonomik koşullar altında çalışanlarının mesleki gelişimini destekleyecek bütçe ayırabiliyor? Kaç serbest çalışan, kültür-sanat pazarlarının darlığı ve pasta paydaşlarının çokluğu da göz önüne alındığında, yıllık kazancından konferans için bütçe arttırabiliyor? (Merhaba kur farkı – Merhaba ekonomik ayrımcılık.) Yine bir araya gelecek yıllardır her konferans birbirini gören yüzler. Yine aynı kişiler bir araya gelecek ve yine aynı şeyleri konuşacaklar. Belki birkaç yeni yüz katılacak aralarına belki de hiç.
ICOM’a üyelik kolyalaştırılmayıp ICOM konferansının ve çalışma gruplarının katılımcıları gençleştirilemediği sürece bu buluşmalar mesleki fanus dışına çıkma şansına ne yazık ki sahip değil. Bir tür echo-chamber. Hep aynı seslerin bitmeyen yankısı. (beyaz-heteronormatif-cis-ayrıcalıklı-erkek sesleri ovalara yayılır.)
Şüphesiz hem üyelik hem de konferans katılımları için bir ücretlendirme politikasına ihtiyaç var. Ancak bir meslek örgütüne uygun bir şekilde. Mesela, eşit dağıtılmayan GSMH’ya göre değil de yürütülen müzecilik faaliyeti üzerinden tanımlanan ücretlerle, yani doğrudan mesleki kazanç temelli; faaliyetin yürütüldüğü ülke ekonomisinin çalışanlar üzerindeki temel belirleyici etkileri göz ardı edilmeden; müzede hem kadrolu hem de serbest çalışanların farklı ihtiyaçlarına göre ayrı ayrı planlanan; eşit işe eşit ücret verilen bir politika. Nasipse duacısıyız.
Recently, I developed a newfound interest in reading autobiographies of Influencers. I yearned to understand how they forged their online personas, achieved virality on social media, and coped with the myriad costs of fame in the Influencer industry. Among the tales that captivated me the most was that of @Jillisblack. Her story stands out not just because she is Black and queer, but because she has been attuned to her audience’s expectations in the culture industry since the moment her first video went viral on Facebook in 2016. Her narrative unveils the complexity of today’s Influencer economy, where the valuable currency is the sale of one’s persona.
Bugün 1 Mayıs. Malum, 1 Mayıs’ı kutlamak Türkiye’de yasak. Buna bir tepki olarak (ya da bunun bir etkisi) gün boyu sosyal medyada #1Mayıs paylaşımları aktı durdu. Kimi olay yerinden bildirdi, kimi yalın bir ifadeyle kutladı. Şiirler, şarkılar, fotoğraflar, anılar… Müze dünyasından iki kurum da 1 Mayıs kutlamalarına katılanlar arasındaydı; SALT ve Pera Müzesi.
İkisinin mesajlarını yan yana koyduğumda çok net bir fark çıktı ortaya; biri ileti yazmış, diğeri içerik oluşturmuş.
Kurumsal olarak özel bir günü kutlamak, (isterse uluslararası ya da milli, isterse dini bir bayram olsun, fark etmez) biraz mahiyet istiyor sanki. Yaratıcılıktan değil, içerikten bahsediyorum burada.
Bana sorarsanız Pera Müzesi, hashtag kullanılmadan, çift dilli yazılan kutlama mesajıyla onlarca #1Mayıs mesajının arasında kaybolmuş. (Bu mesajı neden sadece Twitter’da paylaştıklarını anlayamadım, o da ayrı bir soru işareti.)
1 Mayıs İşçi Bayramı Kutlu Olsun! / Happy International Workers’ Day!
Öte yandan SALT, dijital içerik üretmenin sadece ileti yazmaktan ibaret olmadığını gösterir nitelikte, 1 Mayıs ile ilgili bilgi paylaşmış; daha önce düzenledikleri Duvar Resminden Korkuyorlar sergisinde yer alan kartpostallar ve SALT Araştırma bünyesinde bulunan konuyla ilgili kitaplar. Böylelikle de kurumlarında bulunan bilgiyi yeniden dolaşıma sokmuşlar.
SALT Araştırma’da bu hafta öne çıkan kitaplar, 1980 yılı öncesi kent ve toplumsal mücadele ilişkisi bağlamında 1 Mayıs…
Tabii burada şöyle de kritik bir soru çıkıyor ortaya; kurumda o günle ilgili herhangi bir materyal yoksa hiç mi kutlama mesajı yazmasın? Önce, tabii yazsın diye düşündüm. Sonra bilemedim. Söyleyecek net bir sözü yokken kurumun (ve dahi herhangi bir bireyin), sosyal medyayı saran gündemle ilgili mesaj yazma endişesine kapılmadan sessiz kalması daha doğru olur belki de. Ya da arşivlerden bir fotoğraf eklenebilir, o güne özel hazırlanan bir görsel ile zenginleştirilebilir ileti. Biraz düşünmek ve hazırlanmak sanırım önemli olan. Çünkü şu bir gerçek ki, sosyal medyada esas olan ileti yazmak değil, mesaja uygun dijital içerik üretmek.
Finally, I got a chance to visit the 30 KG exhibition at the Berlin Global — in the Berlin exhibition in the controversial Humboldt Forum. Indeed, it is hard to call “the 30 KG” an exhibition, as it is a corner in the exhibition halls of the Berlin Global. At the entrance, after the museum professionals’ kind greetings and information concerning the exhibition halls and the wristbands as part of the visit — which will be discussed in another blog post —, I said: “Thanks for the info, but I had seen the exhibition before and experienced the wristband. I want to get to the 30 KG exhibition.” As I finished, I saw how their eyes got a blank, confused look. I understood their reaction as I got to the point: It is just two mid-scale walls at the corner — more like an art installation rather than an exhibition with a narrative, and it is not only because it has an object installation in the middle.
The exhibition design is composed of a boarding pass on one wall introducing the exhibition textually, more texts on the other wall, and an object installation that items are split out of a suitcase in the middle, again, along with texts. It reminded me of a crucial statement in a curatorship workshop I attended years ago: “Nobody visits an exhibition to read.” We were working on writing for exhibitions, and the workshop conductor showed different welcoming and information texts and labels to explain the core elements of curatorship. The corner I was looking at in the Berlin Global exhibition halls is the opposite of what we discussed in that workshop.
One quickly gets the point: Some issues concerning the migrant women from Turkey living in Berlin are on display. However, it is hard to get what the issues are. Hence, one asks themselves: What is the propositional statement of this corner in the exhibition? I mean, what are the objectives and vision for making this exhibition corner itself, and what are the objectives and vision for displaying this at Berlin Global?
It definitely needs a particular post to discuss how and why not to design an exhibition on migration and gender by bringing together several unrelated topics along with long texts, but I keep the discussions around a general and crucial question for this post: Why so drama? — Why can’t we discuss migrant and refugee women’s years-long fighting and achievements in Berlin? We must keep telling our (hetero-)sexist and racist discrimination experiences in daily life by all means. Nevertheless, we can still make them visible and audible by telling the story from the achiever’s / survivor’s side, not the oppressed one’s / victim’s.
In my pre-visit comments post, I have already mentioned how problematic I find applying a narrative of a particular migration story from Turkey to define the concept of losing in migration. Plus, the title is incorrect — one can bring less than 30 KG to Germany when it concerns the baggage rights on one flight ticket.
“Dear all, gather together; I have to make an announcement!” — In my first post, I did not mention this topic on purpose because it felt too much at once. However, after talking with my friends each time I informed them about “the 30 KG”, they all got confused: “But one can only bring 20 something kilo, right?” Right — you did not miss any info, dude, but they did. For those unfamiliar with flying to Turkey, almost all airline companies have a ticketing policy selling flights under different categories with different baggage kilos. However, there is no 30 kg option unless you pay for the extra baggage.
I questioned a lot about what I was expecting from “the 30 KG”. I guess I finally found it: The reflection of the PR campaign at the opening into the exhibition corner — despite its historically and culturally inappropriate title, inviting a popular singer from Istanbul for a concert followed by a discussion hosting her at the opening brought me some hope before my visit. However, at one of the corners of the Berlin Global exhibition, I was trying to understand the selection policy of seven women for the exhibition: Why could six women have only talked about a chosen object; in contrast, only one had the chance to tell her story longer? From her text, we understand that “the chosen one” is a trans refugee woman. Then who are the other women? Why are these six women on display in the object installation while one object got separated and was put on a pedestal within a glass box? The most important one is that if “the chosen one” has any purposes aligned with the exhibition’s narrative, why can one not get it at first gaze? Are art and exhibition not supposed to talk alone, and do labels provide secondary information? I have to admit, I was also hoping to get some more hints about talking about the change in migration by signifying the concepts with “loss in kilos,” but I could not find any. I still keep questioning why they did not bring more items later in the years. Are they restricted from entering Turkey and do not have any contacts for transportation? I am stuck in questioning because I still do not know any of these women except one.
I got surprised when I saw Michelle (Demischevic) at “the 30 KG.” We met at an event on March 8, 2019 — where she was the moderator, and I was one of the speakers (in the name of DaMigra e.V.). We had a quite reproductive discussion and so much fun that day and a couple more times as we met friendly afterward. Due to the daily load, we could not have been catching each other recently. I read Michelle’s text in the exhibition by feeling her suffering — again. As it also concerns my professional occupation, we have discussed how her rights have been violated in Berlin several times. Once, she told me how racist and transphobic her teacher was at the german class that Michelle had to attend since it was offered free of admission by the job center as part of her job-seeking files — because, in Germany, it is still no german – no proper job policy.
Despite all her anger and frustrations, Michelle has always been fighting for her rights by making fun of her stories. Due to her refugee status, she cannot go to Turkey. When I first visited Istanbul after the COVID-19 pandemic, I asked Michelle what she had been missing in Berlin. She started giggling: “Love, bring me Turkish coffee cups, but please be fashionable; I trust you.” I did. I also brought a small bag full of gifts from her friend.
I am not telling this short anecdote to contradict what Michelle said in “the 30 KG.” On the contrary, I want to highlight how the primary point of losing in forced migration is missing in the exhibition narrative: Travel bans and restricted mobilization of refugees and not only in international traveling but even in Germany. According to § 12a (AufenthG) – the Residence Act of Germany – people with certain humanitarian residence permits may be subject to the residence requirement, i.e., one must live in a specific city and/or in a particular apartment/community shelter and may not move. When one finds a job in another city or a federal state where they are not registered, they must inform immigration authorities and ask permission to move. Due to long waiting periods for an appointment at immigration authorities, refugees are subject to losing job offers. Restricted mobilization also has a high impact on gender-based violence cases. When there is no free space in women’s shelters in the registered city or the federal state, the one affected by violence cannot move to a safe space in another city or the federal state. In their book, AktenEinsicht: Geschichten von Frauen und Gewalt (in raw translation: File Insight: Stories of women and violence), lawyer Christina Clemm tells the violent story of a refugee woman who got stabbed by her husband in a refugee shelter, even though the woman had several times reported his abusive husband to the shelter authorities.
Conclusively, when I tell the short anecdote above, I am precisely talking about feminist solidarity networks that we, migrant women from different geographies living in Berlin, have established since the early years of migration history in Germany. Today, as all these networks get more substantial and more comprehensive with international and intersectional feminism, thematizing migration and gender only from the experiences of one group of women from one particular country and conceptualizing the change in migration with “loss in kilos” ain’t sufficient to discuss the diversity in Berlin, which is also controversial the claim of Berlin Global, as it is the Berlin exhibition of the Humboldt Forum. Instead of dramatizing the migration and capturing it in dramatic personal stories, I believe it requires more political discourses to discuss equal rights for ALL in all areas of life, especially concerning the (hetero-)sexist and racist discrimination against migrant and refugee women, girls, and queer people.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
