Do ‘gallery selfies’ ruin the experience of museums? It doesn’t become about, ‘Hey, look at this Rembrandt.’ It becomes, ‘Hey, look at me with this Rembrandt,’” he says. “‘Look at this Rembrandt as sort of a wallpaper in the background, so that I can show that I’ve been there.’ But it’s taking away the experience…
It doesn’t become about, ‘Hey, look at this Rembrandt.’ It becomes, ‘Hey, look at me with this Rembrandt,’” he says. “‘Look at this Rembrandt as sort of a wallpaper in the background, so that I can show that I’ve been there.’ But it’s taking away the experience of looking and engaging.
It was the summer of 2015, and I had to apply for a Canadian tourist visa to attend the annual conference of my doctoral colloquium hosted in Toronto. After a short research, I found out that the nearest Canadian embassy for visa applications to Berlin was in Vienna. A personal application was not required. So, I went to the colloquium secretary and asked for an extra budget for sending my passport to Vienna with insurance. They were confused. They didn’t understand why I didn’t want to travel to apply in person. My answer was clear: “I have a passport from the Republic of Turkey. The European borders are open. Thousands of people have been walking from the Middle East, crossing over Turkey, Hungary, and Vienna. Some of them are trying to reach their families here in Germany. They have been constantly attacked and beaten by the local forces. I can go to Vienna, but I can’t come back to Berlin without my German residence permit, and it’s just a sticker on my passport.”
If you have the White European privileges given by birth, you can easily avoid any social causes against human rights until someone pulls your head up and turns it over to the point. It is what happened after the war started in Ukrania. Media coverage was all about how Germany was threatened by the war, especially Russian nuclear weapons, and how badly Germany’s military budget was low in developing a protection shield against atomic attacks. The war maps have been constantly updated with alarming: “The war is x km away from Germany!” For a society that is still suffering from WWII, it’s traumatizing. A war in faraway geographies is “bad,” but a war in Europe is frightening. Thousands of people arriving in Germany seeking a refugee shelter should be “regulated,” but the Ukrainian refugees are more than welcome. Hence, the difference between the current migration politics toward non-European and Ukrainian refugees in Germany is noticeable today.
@ecartan
This photo, taken in Berlin at Tempelhof SBahn Station on May 11th, 2022, displays the blatant racist discrimination against diverse refugee communities in Germany. In rough translation, it says, “Join the employer Land Berlin now and offer services for refugees from Ukraine.” #facepalm
Many people who have fled war and destruction from Ukraine are seeking protection and a safe place to stay in Berlin. Often, the people, including many children and young people, lack the most basic necessities upon their arrival, such as shelter, medical care or financial support. Language barriers also make it difficult for refugees to arrive in our city and to organize further assistance. In this situation, the employees of the State of Berlin stand by the side of the refugees from Ukraine with energetic and professional support and are the first point of contact for the granting of state benefits.
You too can play a valuable role for the common good and contribute your expertise and commitment to the care of the refugees from Ukraine: The state of Berlin offers numerous entry-level opportunities to work in administrative services, for social workers, doctors, interpreters and other professional groups – together we can make arrivals possible!
The official website of Berlin, which was quoted above, highlights the call as follows: “Enabling Arrivals Together” (Gemeinsam Ankommen ermöglichen). It’s great, let’s do it! But why are you only calling out the Ukrainian refugees’ struggles? Why are we only talking about the war in Ukrania but not the Middle East or Africa? Why are we only talking about the participation of the refugees escaping from the war in Ukrania? At the same time, it is very well known that there are zillions of different reasons to apply for refugee status in Germany? For instance, I couldn’t help but wonder: Why are we not talking about sufficient protection and participation of all those subject to gender-based violence both in their home countries and on the migration road, as well as in Germany?
The Berlin government’s call to employers to hire more Ukrainian refugees to benefit from certain financial privileges undoubtedly facilitates racist discrimination in the job market. It has already been very well known that non-german, non-European and non-western names are discriminated against in job applications. They have a “legal reason” for being a racist now; they are just following their state’s migration policy. #ThanksButNo
Last yearI had a chance to meet a group of refugee women who arrived in Germany from the Middle East by walking for three weeks long. It was a book-reading event. The book was published following a writing workshop conducted with refugee women from various geographies. They wrote poems. They were emotional and striking poems. Voices were shaking and tears were dropping… After the reading session, we talked about our migration experiences. These women had no chance given to learn german properly. Their diplomas were not recognized in Germany; hence, they were forced to work in low-paid and precarious jobs – a.k.a in no german required jobs. If the German authorities qualified their certificates, they would have been given free german courses to a certain level. Some women, especially young girls who had not yet completed their education in their hometown before the war started, may not be able to present any certificates. In that case, they are asked to go to their state embassies in Germany to collect their missing documents. #ThanksForRetraumatising
Therefore, the first photo above clearly presents the hypocritical migration policies in Germany. In the summer of 2015, the media coverage was all about the number of newcomers. “How long will the borders stay open?” was a hidden way of asking, “How many refugees will we host?” The German government back then assured the public that they had control. They had – a.k.a. the EU-Turkey deal. “The ‘EU-Turkey deal’ is the term often used to describe the ‘statement of cooperation’ between EU states and the Turkish Government, which was signed in March 2016.” According to the EU-Refugee Pact, Turkey would take any measures necessary to stop people traveling irregularly from Turkey to the EU in exchange for a €6 billion EU budget to improve the humanitarian situation refugees face in the country. #WellThoughtThanks In real life, thousands of families fell apart. Even though they had migrant and refugee rights to apply for family reunification in Germany, Turkey is perceived as a safe country, and applications are not validated. Seriously? Still? Even after the government in Turkey decided to withdraw from the Istanbul Convention and while racism is in daily country life constantly increasing? It’s not a question to Turkey but to the EU-states – it’s a question that EU-states should answer, especially, concerning those suffering under the unhumanitarian conditions in Greece?
Since Turkey has not been accepting returns for the past two years, people deemed ‘inadmissible’ have been stuck in Greece in a legal limbo: they have no access to asylum or documents indicating their legal status, and no right to housing, cash assistance, work, or catering services in the camps they reside in.
What does it all mean to museology? The racism and gender-based violence in the german migration politics against marginalized communities should also be made visible in arts and culture– not only in Germany but Europewide. It could be achieved via exhibitions, events, publications, and collaborations. Additionally, the migrant and refugee artists, curators, and museum professionals should be mainly supported by offering specific job and residency vacancies. More importantly, the present should be documented. The current conditions, experiences, and stories of migrants and refugees, especially those identified with marginalized communities, should be collected and enriched with still and moving-image materials. Arts and culture institutions can usually not present sufficient resources for the field study, such as for interviewing people. Still, various NGOs have direct contact with the people concerned. Volunteers (supported with symbolic honorarium) could be engaged to work with NGOs to collect first-hand data for the examination of museum professionals. In the face of forced migration, it’s also crucial not to avoid injustice in migration and gender politics of arts and culture industries. #DecolonizeMuseums Therefore, developing particular migration and gender policies in archives, museums, and art market is not a luxury but a requirement.
#beListeradından da anlaşılacağı üzere listeler oluşturabildiğiniz bir internet sitesi. Uzun zamandır aklımda vardı burada listeler hazırlamak ve sonunda başladım.
İlk listemi de içinde müzeoloji geçen TEDtalk konuşmalarından (Türkçe altyazılı) küçük bir seçki ile yaptım:
ICOM (International Council of Museums) konferansları, uluslararası bir meslek örgütünün üye toplantılarından ziyade, müzecilik dünyasının UN zirvesi. Bilmeyenlere hatırlatalım, müze tanımı bu konferanslardaki çalışmalarla güncellenip yenilendi, daha ne olsun! Konferans sunumlarına paralel ilerleyen ICOM çalışma gruplarında, dünyanın farklı coğrafyalarından meslektaşlar müzeciliğin belli temaları etrafında birlikte fikir geliştiriyorlar. Peki, bu toplantılara kimler katılıyor? Ya da doğru soru: ICOM konferansına herkes katılabilir mi?
Teoride, evet. Üstelilk katılım için ICOM üyelik şartı da yok. Sadece bedelini ödemeniz gerekiyor. Burada görüldüğü üzere, ICOM 2022 kayıt ücretlerinde üyeler ve “diğerleri” arasında belirgin bir ekonomik hiyerarşi var. Hele de bilet erkenden alınmazsa, üye olmayanlar için ICOM konferansının bedeli iki katına yaklaşıyor. Üyelere uygulanan indirimin sebebi basit: Meslektaşlarımızı, ICOM’a üye olmak konusunda özendirelim lütfen. Tabii, hemen efendim. Peki, kimler ICOM’a üye olabilir?
ICOM – Become a member
If you are a museum professional or your museum is an institution recognised by ICOM, and you respect the ICOM Code of Ethics for Museums, you can become an ICOM member.
Burada belirtildiği üzere, ICOM’a üyelik dört kategoriye ayrılmış: Eğer 1) bir müzede çalışıyorsanız ya da bir müzeden emekli olduysanız ya da mesleğiniz müzelere servis sağlamaksa bireysel üye; 2) bir müzeyi veya müze tanımına uyan başka bir kurumu temsil ediyorsanız kurumsal üye; 3) müze ile ilgili bir akademik programa kayıtlıysanız öğrenci üye; 4) Müzelere olan ilginizden dolayı siz veya kurumunuz ICOM’a hem mali hem de başka türlü önemli yardım sağlıyorsanız destekleyici üye olabilirsiniz. İşin rengi burada biraz değişmeye başlıyor.
Öncelikle, ICOM üyelik başvuruları ülke bazında yapılıyor. Eğer ülkede ICOM temsilciliği bulunmuyorsa ICOM Genel Sekreterliği başvuruyla ilgileniyor. Ya da ICOM üyelik başvurusunda bir sıkıntı yaşanırsa. Ne gibi sıkıntılar? Örneğin, yaptığınız işin ICOM ülke yönetimi tarafından müzecilik faaliyetleri çerçevesinde tanımlanmaması ve üyelik başvurunuzun reddedilmesi. (Bildiğimiz bir prosedür: Lütfen önce iç hukuk yollarını tüketiniz.) Ya da vatandaşı olduğunuz ülke ile ikamet ettiğiniz ve dolayısıyla müzecilik faaliyeti gösterdiğiniz ülke aynı olmayıp başvuru merkeziniz karışınca. Başvurular gibi üyelik aidatları da ICOM ülke yönetimine bırakıldığı için her üyelik kategorisi her ülkede farklı ücretlendirilmiş. Anlaşılan o ki burada ülke ekonomilerinin oynadığı rol belirleyici. Örneğin, ICOM öğrenci üyeliği ABD‘de 60$, Bulgaristan‘da 20€. Peki, ABD’de müzecilik okuyan öğrenciler gerçekten Bulgaristan’da okuyanlardan yaklaşık olarak 3 kat daha fazla gelire mi sahip yoksa bu ücretlendirme ABD’deki büyük kurumsal müzelerin bütçeleri göz önüne alınarak mı hesaplanmış? Buyrun eşit erişim hakkı tartışmasına.
@ecartan, Potsdam
ICOM Genel Sekreterliği’nin ön gördüğü ekonomik belirleyici unsur, gayrisafi millî hasılalarına göre ülkelerin sınıflandırılması ve ICOM konferans kayıtlarının da bu ülke sınıflarına göre ekonomik hiyerarşi göstermesi. ICOM ülke sınıflandırması 2022 tabelasına bakmak hem kendi başına oldukça ilginç hem de genel ülke ekonomisine göre hazırlanan ücret tabelası başlı başına problemli. Nasreddin Hoca olsa sorardı: Öğrencilerin farklı ülkelerde aynı gelire sahip olmayacağına inanıyorsunuz da farklı ülkelerde faaliyet gösteren müze çalışanlarının eşit gelire sahip olmadığına neden inanmıyorsunuz? Üstelik, ücretlendirmeler birçok ICOM ülke yönetiminde bile henüz standartlaştırılamamışken.
Örneğin, ilk grupta (GSMH > 34,800€), beklendiği üzere, ABD, Birleşik Krallık, Avusturalya ve AB ülkeleri yer alıyor. Bir de Brunei Sultanlığı, Ekvator Ginesi, Kuveyt, Umman, Katar, Kore Cumhuriyeti, Suudi Arabistan ve Singapur gibi Batı coğrafyası dışı ülkeler. Bilmediğimden soruyorum, gerçekten GSMH paylarına bakıldığında da bu ülkelerde müzecilik faaliyetlerinin eşit yürütüldüğü söylenebilir mi? Ya da müzecilik iş pazarları hakkında nasıl bir ekonomik eşitlikten bahsedilebilir ki ICOM konferans kaydı için farklı ekonomilerde faaliyet gösterenlerin eşit katılım ücreti ödemeleri bekleniyor? İnsan merak ediyor, serbest çalışan küratörler, tasarımcılar, sanat eleştirmenleri, mimarlar ve müzebilimi çalışan sosyal bilimciler bu homojenleştirilen ekonominin tam olarak neresine düşüyor? Ya da sanatçılar doğrudan öznesi oldukları müzelerin geleceği hakkında nasıl bir söz hakkına sahip?
Yukarıda alıntılanan ICOM üyelik tanımı esnek görünse de başvurular için muğlak. Çünkü asıl mevzu belirsiz: Müzeci / müze çalışanı kime denir? Eğer bir müzede ya da ICOM tarafından tanınan bir kurumda çalışmıyorsanız başvuruda hangi evrakları göstereceksiniz? Kestiğiniz son faturayı mı yoksa başlayacağınız yeni projeyi mi? (Müzecilik okumayan ancak müzebilimi üzerine kariyerini ilerletmek isteyen öğrenciler lütfen biraz sabretsin, kadrolar boşalsın, önlerinde bekleyenler yılıp kenara çekilsin, belki sıra onlara da gelir.)
Geçenlerde, mesleki bir buluşmada bahsi geçtiğinden beri düşünüyorum; 20-28 Ağustos tarihleri arasında Prag’da yapılacak ICOM 2022‘ye katılabilmek bazı müzeciler için ekonomik bir soru işareti, ancak bu hiçbir üyenin tekil sorunu değil – çünkü sistem. Kaç kurum salgın ve savaş sonrası dalgalı bulutlu seyreden global ekonomik koşullar altında çalışanlarının mesleki gelişimini destekleyecek bütçe ayırabiliyor? Kaç serbest çalışan, kültür-sanat pazarlarının darlığı ve pasta paydaşlarının çokluğu da göz önüne alındığında, yıllık kazancından konferans için bütçe arttırabiliyor? (Merhaba kur farkı – Merhaba ekonomik ayrımcılık.) Yine bir araya gelecek yıllardır her konferans birbirini gören yüzler. Yine aynı kişiler bir araya gelecek ve yine aynı şeyleri konuşacaklar. Belki birkaç yeni yüz katılacak aralarına belki de hiç.
ICOM’a üyelik kolyalaştırılmayıp ICOM konferansının ve çalışma gruplarının katılımcıları gençleştirilemediği sürece bu buluşmalar mesleki fanus dışına çıkma şansına ne yazık ki sahip değil. Bir tür echo-chamber. Hep aynı seslerin bitmeyen yankısı. (beyaz-heteronormatif-cis-ayrıcalıklı-erkek sesleri ovalara yayılır.)
Şüphesiz hem üyelik hem de konferans katılımları için bir ücretlendirme politikasına ihtiyaç var. Ancak bir meslek örgütüne uygun bir şekilde. Mesela, eşit dağıtılmayan GSMH’ya göre değil de yürütülen müzecilik faaliyeti üzerinden tanımlanan ücretlerle, yani doğrudan mesleki kazanç temelli; faaliyetin yürütüldüğü ülke ekonomisinin çalışanlar üzerindeki temel belirleyici etkileri göz ardı edilmeden; müzede hem kadrolu hem de serbest çalışanların farklı ihtiyaçlarına göre ayrı ayrı planlanan; eşit işe eşit ücret verilen bir politika. Nasipse duacısıyız.
DAN! Duvara çarptım. Üye olmadan girilemiyor mu? Döndüm yanımdakine sordum. Ben de baktım, üye olmak gerekiyor diye çıktım siteden, dedi. Döndüm siteye bir daha baktım. Meğer yukarıda gizlenmiş menü. Biz iki internet kurdu site tasarımını ilk denemede çözmekte başarısız olmuştuk. Yılmadım. Üye oldum. Hevesle eserler arasında dolandım. DAN! DAN! Afişleri neden tam göremiyorum? Yarısından filmi tahmin etmek mi gerekiyor? Görselin üstüne tıklamalıymışım tam boyutuyla görmek için. Tek tek. Eğer “sıradaki” diye gezersem büyütülmüş görselleri, galeriyi yekpare gösteriyor ve farklı kategoriler altında oluşturulan galeriler arasındaki geçişi göremiyorum. Ayrıca resim büyükken onu koleksiyonuma da ekleyemiyorum, paylaşamıyorum. Büyük görselden çık, küçüğünde beğen, sıradaki görseli büyüt, beğendiysen tekrar küçült… Yoruldum. 5 eserden sonra bıraktım.
Aaa bu filmi hatırlıyorum, çok eskiden izlemiştim, konusu neydi acaba, tam hatırlamıyorum, diye düşünürken buldum bir de kendimi sık sık. Yüzyıl diyor. Hatırlamamam normal. Peki neden hafızama bir yardım yok? Kısa bir paragraf. Bazı eserlerin altında yazıyor. Örneğin dergiler. Derginin adı, yılı ve ödünç alınan arşiv. O kadar. İsim etiketi gibi. Kimliği yok. Esere dair bir bilgi yok yine. Peki bu site neden var?
Sergiye, konusunda uzman yazarların sinema ve seyirci ilişkisini ele alan yazılarının yanı sıra görsel arşiv malzemesinin sunulduğu kapsamlı bir katalog ve şu anda ziyaret ettiğiniz web sitesi eşlik ediyor. Web sitesinde Türkiye sinema tarihinin seyirciyle ilişkisinin kaydını tutan görsel arşiv malzeme ve ziyaretçilerin beğenilerine göre sergiden kendi seçkilerini oluşturarak sosyal medyada paylaşabilecekleri bir panel yer alıyor. Bu çalışmayla serginin daha geniş kitlelere yayılması ve arşivin sergi bitiminden sonra da ziyaretçiyle buluşması amaçlanıyor. – Sergi Hakkında
Sergilerin dijital ortama aktaralmasında amaç ne, hedef kitle kim? Soruları dönüyor yine kafamda. Bu internet sitesi sergiyi ziyaret edenler için mi hazırlanmış? Evet, bunu görmüştüm ve bu aslında şöyle bir şey anlatıyor, bunu koleksiyonuma alayım. Mı demeliler? Ben gezmedim. Bu platformdan da sergi hakkında bilgi alabiliyorum ama serginin sunduğu bilgiler hakkında herhangi bir şey öğrenemiyorum. Araştırma sergisi. Araştırmaya dair bilgi yok. Araştırma ekibi var, sergi ekibi var. Sonuç? Sitenin galerilerinde gördüğünüz 88 eser. Eserlerden ve sergi salonundan örnekler. Gidip görebilmek istiyorum. Kesinlikle. O zaman internet sitesinin amacı müzeye ziyaretçi çekmek mi? Peki hiç gezemeyecek olanlar? Zaman ve mekan kısıtlaması olanlar? Daha geniş kitlelere ulaşsın sergi, sosyal medyada paylaşılsın. Peki, hakkında konuşma oranı arttıkça mı başarılı sayacağız bir sergiyi, yoksa içeriğini aktarabildiğinde mi?
Sitenin bir diğer eksiğinin de oluşturulan koleksiyonun paylaşımına dair olduğunu düşünüyorum. İsterdim ki izleyici kendi notuyla birlikte oluştursun koleksiyonu. Paylaşılan bir koleksiyonu gezerken ben, koleksiyonuncunun notlarını okuyabileyim. Onun ilgi alanlarını, serginin ve eserlerin onda bıraktığı hissiyatı ya da hatırlattıklarını keşfedebileyim. Belki ben de o notlardan yeni bir şey öğrenebilirim. Araştırma sergisi değil mi bu, belki sergiye de katkısı olur. İsterdim ki bir koleksiyon yazısı yazabileyim. Neden bu koleksiyonu oluşturduğumu sosyal medyada paylaşırken yazdığım notla sınırlı kalmasın, koleksiyonumla birlikte dursun orada. Hatta isterdim ki bu koleksiyonlar bir yerde biriksin. Başkalarının koleksiyonuna da bakayım. Ya da izleyiciler bir eser seçsinler ve onunla ilgili bir şeyler yazsınlar, o bir yerde biriksin. Eserlerle ilgili internette daha fazla linke ulaşmak da isterdim. Internet teknolojilerinin en büyük değeri hyperlinkler. Değil mi? Katman katman dolaşıyorsun sanal dünyada.
Belki geliştirilecek bir projedir. Sergi bittikten sonra eklenecektir diğer eserler. (Telif vb.’nin de farkındayım.) Gönlümden geçen dijital sergi platformu dileklerimi sıraladım ben peşpeşe.
Bir de merak ediyor insan, internet sitesi ziyaret oranıyla, koleksiyon oluşturma oranı arasında nasıl bir oran var? Sitede kalma süresi, sayfalar arasında gezinme… Oluşturulan koleksiyonlara dair bir değerlendirme yapılıyor mu?
Keşke bu verileri de paylaşsa İstanbul Modern ve biz müzebilimciler de biraz mesleki bilgi edinebilsek.
Unutmadan, benim hazırladığım koleksiyon da burada.
Müze Gazhane, açılışını uzaktan, sosyal medya üzerinden takip edebildiğim kadarıyla, kentliye tam da ihtiyaç duyulan bir anda heyecan getirdi. Sebebi basit: Bir endüstriyel miras yapısı mahallelinin önderliğinde başlatılan ve yıllar süren akademik ve politik mücadeleler sonucunda yıkımdan kurtarıldı ve uzun yıllara yayılan restorasyon çalışmaları Ekrem İmamoğlu yönetimi tarafından tamamlanarak kamusal mekâna dönüştürüldü. Peki, bu mekân biz kentlilere ne vaad ediyor?
1993 yılında gaz üretimine son verilen mekânın günümüze uzanan yolculuğunu ve İstanbul’da yer alan diğer gazhane miraslarına dair planlarını, İBB, hazırladıkları videoda kapsamlı bir şekilde anlatmış.
Videoda sıkça duyduğumuz ifade ‘yaşam alanı.’ Benim vaad olarak değerlendirdiğim de tam bu ifade. Emre (Erbirer) açılıştaki ziyaretinin ardından hazırladığı tweet zincirinde planlanan hizmetlere dair eleştirel yorumlarda bulunmuş. kültür.limited’da yayınlanan yazısında da bu yorumlarını hem çağdaş müzecilik kavramları hem de kültür yönetimi açısından değerlendirip güzel bir tartışma zemini hazırlamış. Son İstanbul ziyaretimde Müze Gazhane’yi dolaşırken, Emre’nin yazısının sonunda dikkat çektiği noktaları yeniden düşündüm:
İBB Genel Sekreter Yardımcısı Mahir Polat, Müze Gazhane’nin açılışında Çırpıcı’da ve Yedikule’de açmayı plânladıkları başka yaratıcı kampüslerden de bahsetti. Kuşkusuz İstanbul’un bu gibi alanlar kazanması çok değerli. Ancak bununla beraber bu alanların kente ve kamuya kazandırılırken tarihini, mirasını ve hafızasını doğru aktarmak, bileşenlerini ve katılımcılarını sürece doğru dâhil etmek, yaratıcı ekonomideki rolünü iyi belirlemek ve stratejik tasarımdan yararlanarak karar almak şart.
Müze Gazhane, ilk bakışta, sunduğu bazı hizmetleri yeniden değerlendirmeye ihtiyaç duyuyor gibi görünse de, naçizane fikrim, en temel soru(n) erişim. Erişilebilirlik birçok farklı bileşeni bir arada düşünmeyi gerektiren bir kavram. En basit haliyle üç adımda düşünecek olursak, öncelikle, kentsel planlama açısından mekâna erişim; daha sonra, müze mekânında yer verilen sergiler aracılığıyla bilgiye erişim ve son olarak, farklı ziyaretçi gruplarının sunulan hizmetlere erişimi. Örneğin, mimari tasarımda rampalara ve asansörlere bazı bazı alan verilirken alandaki yönlendirmeler ve sergiler görme ve işitme engelliler için erişilebilir mi? Mekânın 300 arabalık otoparkı bütün tanıtımlarda övünçle bahsedilirken, Hasanpaşa’nın tek şeritli ve tek yönlü sokaklarında böylesine bir trafik akışı erişilebilir bir kentsel planlama mı? İBB’nin kentin farklı noktalarında halihazırda bulunan otoparkları ve iskeleleri ile Müze arasında uygulanacak bir shuttle servisi daha kolay ulaşım imkânı sunmaz mı? Sergi planlaması, Ekrem İmamoğlu’nun paylaştığı kısa videodan da anlaşıldığı üzere, İstanbul’un halihazırdaki problemlerinin altını çizmek ve kentlileri kentsel dönüşüm, iklim krizi ve özellikle de Kanal İstanbul konularında bilinçlendirmeyi hedeflese de filtrelenerek basitleştirilmeyen ve yalın bir dille aktarılmayan bilgiler ne kadar erişilebilir?
Müze, kavram olarak, İBB’nin Gazhane’yi yeniden işlevlendirme misyon ve vizyonunda nasıl bir rol oynuyor, belirsiz. Çünkü bir müze, en yalın ifadeyle, bir koleksiyondan oluşur. Nedir Müze Gazhane’nin koleksiyonu? Karikatür ve Mizah Müzesi, İklim Müzesi ve Bilim Merkezi birer koleksiyon mudur? ICOM’un yeni müze tanımında madde madde listelendiğine göre Müze Gazhane ne yapar (toplama, koruma, belgeleme, araştırma, sergileme, yayınlama) ve de nasıl yapar (iletişim-diyalog, kâr amacı gütmez, erişilebilirlik, kapsayıcı, sürdürülebilirlik, yenilikçi, multidisipliner, interaktif)? Müze Gazhane’nin turistik içerik dışında herhangi bir bilgi sunmadıkları internet sitesinde de Müze’nin misyon ve vizyonuna ulaşamıyoruz. İçerik planlamasıyla ilgili o kadar bilgi verilmemiş ki, Müze Gazhane’nin yönetimini üstlenen ekibi bile tanıyamıyoruz.
Müze Gazhane’nin sosyal medya duyurularından anlaşılıyor ki söyleşiler, tiyatro-konser vb. gösteriler, kitap satışı, kafe-restoran işletmeciliği ya da pilates ve yoga dersleriyle mekânda bir ‘yaşam alanı’ kurulmaya başlanmış bile. Peki, kentlilerin ilgisi? Mesela, kim bu katılımcılar? Etkinliklere gerçekten ilgilerini çektiği veya ihtiyacını hissettikleri için mi katılıyorlar yoksa ‘başka alternatifimiz yok’ mu diyorlar?
Müze Gazhane’nin yolu uzun. İBB yönetiminin heyecanı yüksek. Mekân ziyaretçilerinin de hangi gruptan olursa olsun belli ki gençliği bakî. Masa başlarında yapılan planlamalarla değil, mahalleliyle ve kentliyle yapılacak ‘ihtiyaç analizleri’ doğrultusunda yaşayan bir alan kurmak da mümkün. Bir endütriyel miras yapısının kentsel mekâna dönüştürülmesi başlı başına bir başarı. Sadece, müze olmak zorunda mıydı? Neden yalın bir halde Hasanpaşa Gazhanesi denilemedi? Müze kavram olarak bir mekânı daha mı prestijli tanımlıyor? Müze, müzecilik işlevlerini yerine getiremeyen mekânların vitrinlerini parlatmak için kullanılan bir ‘konsepte’ dönüştüğünde Türkiye’de müzecilik çalışmalarına verilebilecek zararlar neler?
Yıllar önce bir araştırma projesi üzerinde çalışmaya başlamıştım: Belediyeler neden müze kurar? Türkiye’deki belediye müzelerini koleksiyonları, hizmetleri ve hedef kitleleri açısından inceleyecek ve çağdaş müzecilik ekseninde bir analiz yazacaktım. Projeye fon da sağlanmıştı ama sonra birtakım iletişimsizlikler ve vazgeçişlerle planlama aşamasında kaldı. Evet, yerel kültürel mirası korumak, saklamak ve sergilemek yerel yönetimlerin işi, ancak bu işin de şüphesiz bir politikası var. Araştırmadaki analizin amacı, yerel yönetimlerin müzecilik politikalarını incelemekti. Müze Gazhane’ye bu gözle de bakmak lâzım. İBB’nin kültürel miras ve müzecilik politikaları. Ufukta kurulmakta olan bir müze daha var, İstanbul Kent Müzesi.
This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
